21.2.2009
El Calafate, Argentyna
Droga do El Calafate
Wstaję o 8.30. Śniadanie w hostelu. Rozmawiam z jednym z domowników. Wychodzę do miasta. Oglądam posąg mylodonta, zwierza, którego szczątki odkryto w niedalekiej jaskini. Obiad jem w tej restauracji, co wczoraj.
O 14:30 autobus do El Calafate. Na granicy spotykam podróżnika z Nowej Soli. Żegnam autobus i dalej jadę z Jurkiem. Przemierzamy Rutę 40, drogę biegnącą z południa na północ przez najdziksze zakątki Argentyny. Co jakiś czas mijamy samochód. Po drodze widzimy strusie i flamingi. Dostrzegamy też kłusowników, którzy strzelają do strusi. Jesteśmy na legendarnej szosie "Ruta 40", która przebiega przez całą Argentynę, od Ziemi Ognistej aż po granicę z Boliwią.
Jurek ma parę dni, żeby dojechać do Santiago, ale decyduje się zboczyć trochę (150 km) z drogi, żeby zobaczyć najsłynniejszy amerykański lodowiec Perito Moreno.
W El Calafate robimy małe zakupy. Stąd jeszcze ok. 80 km do ogromnego lodowca. Jedziemy wzdłuż Lago Argentino, ogromnego jeziora. Wiatr wieje jak zwykle mocno.
Do Parku Narodowego Los Glaciares wjeżdżamy po 20. Nie ma już nikogo, żeby pobrać od nas 60 peso od osoby za wstęp.
Dojeżdżamy na sam parking pod lodowcem ok. 21. Lodowiec jest ogromny. W blasku zachodzącego słońca przybiera fioletowy odcień.
Jemy kolację, pijemy wino i ciepłą herbatę, poznajemy obsługę parkingu. Do północy śpiewamy i gramy na gitarze. Co jakiś czas niebo przecina meteoryt. Oglądamy gwiazdy i snujemy refleksje o nas, ludzkości we Wszechświecie.
Nocujemy w samochodzie. Przed zaśnięciem budzi mnie jeszcze jeden błysk spadającej gwiazdy, niezwykle jasny.
Spis treści